Een zin bevat in principe één mededeling. Het is de kleinste eenheid van informatie in een tekst.

Er zijn geen vaste regels voor zinslengte. Of je zinnen een prettige lengte hebben kan je vaststellen wanneer je je tekst hardop voorleest. Als je adem tekort komt of de weg kwijt raakt in je eigen formuleringen, zijn de zinnen te lang. Dan is de tekst voor de lezer lastig te begrijpen. De zinnen zijn te kort als de tekst klinkt als een kinderboek, bijvoorbeeld doordat je weinig of geen bijzinnen toepast. Voor de lezer is een afwisseling van langere en kortere zinnen het prettigst.

Lange zinnen bestaan vaak uit een bewering met daarbij behorende onderbouwing en voorbeelden. Door die bewering onder te brengen in een aparte zin wint je tekst aan zeggingskracht.

In het voorbeeld vind je een mededeling van ongeveer honderd woorden in achtereenvolgens één zin, zes zinnen en elf zinnen. De eerste variant is vrijwel onleesbaar lang, de laatste klinkt nogal staccato.

De lijdende vorm maakt een tekst vaak weinig aansprekend en toegankelijk. De lijdende ofwel passieve vorm bestaat uit een voltooid deelwoord met het hulpwerkwoord worden of zijn. Je kan deze zinnen actief maken door de handelende personen voorop te stellen.

Maar er zijn ook situaties waarin de lijdende vorm de voorkeur heeft, bijvoorbeeld als de handelende persoon onbekend is of er niet toe doet:

• Op de poort stond een beeld van Atlas die een globe torste. Het werd geflankeerd door twee beelden die al na enkele jaren gestolen zijn.
• Na verschillende toespraken werd het monument onthuld. Onmiddellijk barstte de kritiek op het ontwerp los.

Wanneer delen van een formulering die bij elkaar horen ver uiteen staan in de zin spreken we van een tangconstructie. Zo’n formulering vraagt van de lezer onnodig veel concentratie.

Het is soms niet gemakkelijk te voorkomen dat je een bepaald woord in een passage herhaaldelijk gebruikt. Toch loont het de moeite te proberen alternatieven te vinden.